Επικίνδυνα απόβλητα: "όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας"!

Πόσοι «Ασωποί» πρέπει να αποκαλυφθούν ακόμα για να πειστεί η ελληνική κοινωνία, τα κόμματα και η δημόσια διοίκηση ότι αυτό που γίνεται με την ανεξέλεγκτη διαχείριση των εκατοντάδων χιλιάδων τόνων επικίνδυνων αποβλήτων είναι έγκλημα σε βάρος της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος;
Η κατάσταση με τα επικίνδυνα απόβλητα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται, είναι ακόμα χειρότερη και μάλλον απελπιστική. Το τρίγωνο του θανάτου («σύνδρομο του πολιτικού κόστους», αβελτηρία δημόσιας και τοπικής αυτοδιοίκησης και κοντόφθαλμη επιχειρηματικότητα) στραγγαλίζει κάθε φιλότιμη προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος. Δεκάδες μελέτες έχουν εκπονηθεί, πολλές προτάσεις από επιστήμονες και δημόσιους υπαλλήλους με αγωνία έχουν υποβληθεί, χιλιάδες άνθρωποι γνωρίζουν τι γίνεται και τι θα έπρεπε να γίνει αλλά τα πράγματα «βαίνουν καλώς εναντίον μας» κατά τον τίτλο του πρόσφατου βιβλίου του Σκαμπαρδώνη που είναι αφιερωμένο στο Μάρκο Βαμβακάρη.

Οι λύσεις υπάρχουν και έχουν επανειλημμένα διατυπωθεί. Όλοι οι εμπλεκόμενοι ξέρουν ότι θα έπρεπε άμεσα να αλλάξει το θεσμικό καθεστώς των ΒΙΠΕ και να συμπεριλάβει υποχρεωτικά και υποδομές διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων. Όλοι σχεδόν καταλαβαίνουν και ότι θα έπρεπε να φτιαχτούν τοπικοί φορείς διαχείρισης των αποβλήτων με τη συμμετοχή τους. Όλοι οι αρμόδιοι ξέρουν ότι υπάρχουν σημαντικές δρομολογημένες ιδιωτικές επενδύσεις που θα δώσουν λύσεις και κινδυνεύουν να ματαιωθούν. Μόνο που κανένας δεν παίρνει την ευθύνη να δώσει λύσεις, ακόμα και όταν οι ίδιες οι βιομηχανίες τις ζητούν και είναι έτοιμες να τις χρηματοδοτήσουν!

Η σωστή αρχή της ευθύνης του παραγωγού των αποβλήτων μετατρέπεται σε φενάκη παραπλάνησης των πολιτών και απόκρυψης της εγκληματικής σημερινής διαχείρισης. Γιατί για να εφαρμοστεί η αρχή της ευθύνης του παραγωγού των αποβλήτων, πρέπει να υπάρχουν συστηματικοί έλεγχοι και πρόστιμα που να μην είναι ψίχουλα μπροστά στο κόστος μιας ορθολογικής διαχείρισης των επικίνδυνων αποβλήτων. Πολύ περισσότερο τώρα, στην περίοδο της κρίσης, που το κόστος των προϊόντων και το προσδωκόμενο κέρδος θα γίνουν κυριολεκτικά Συμπληγάδες στις προσπάθειες προστασίας του περιβάλλοντος και τις ελάχιστες απαιτήσεις που είναι υποχρεωμένες να τηρήσουν οι βιομηχανίες.

Για να υπάρχει η ευθύνη του παραγωγού, πρέπει το δημόσιο να διευκολύνει και όχι να εμποδίζει τις λύσεις που προωθούν οι ιδιώτες επενδυτές. Πρέπει η δημόσια διοίκηση και η τοπική αυτοδιοίκηση να στηρίζυν τις βιομηχανίες που δρομολογούν δικές τους λύσεις και όχι άτυπα να τις μπλοκάρουν…

Είναι σαφές ότι η χωροθέτηση ενός Χώρου Ταφής Επικίνδυνων Αποβλήτων και των αντίστοιχων μονάδων επεξεργασίας είναι εκατό φορές περισσότερο «πολιτικά και κοινωνικά ευαίσθητη» από την αντίστοιχη ενός ΧΥΤΑ που κρατάει ως και 7 χρόνια στην Ελλάδα. Μόνο που η πολιτική ηγεσία, η ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ και η δημόσια διοίκηση προτιμά να μετατρέπει αυτή τη διαπίστωση σε πρόσχημα αδράνειας, αντί για αφορμή ουσιαστικής ενασχόλησης και επίλυσης του προβλήματος.

Όπως και σε τόσα άλλα θέματα… Ας βάλουμε όλοι πλάτες για να μην έχουν κι άλλους «Ασωπούς» τα παιδιά μας