7/20/2011

ΤΑΞΙ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πλήρης απελευθέρωση των επαγελμάτων είναι φάρμακο δια πάσα νόσο. Επίσης δεν είμαι από αυτούς που αν και ιδιώτες θέλουν ελάχιστο εγγυημένο κέρδος και προστασία των επενδύσεων τους εφ' όρου ζωής, διότι απλά αλλάξαν οι συνθήκες.

Πιστεύω όμως ότι σε ορισμένες περιπτώσεις και με συγκεκριμένο πλαίσιο, το άνοιγματων επαγγελμάτων επιβάλλεται όχι εειδή το λέι η τρόϊκα αλλά επειδή δεν είμαστε καθόλου, ούτε καν στοιχειωδώς ευχαριστημένοι με τα σημερινά χάλια. Και μια τέτοια περίπτωση είναι τα ταξί.

Υπάρχει κάποιος που έχει ταξιδέψει σε οποιαδήποτε σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και δεν έχει διαπιστώσει, αμέσως, με την πρώτη ματιά, την άβυσσο που χωρίζει τα ελληνικά ταξί από τα ιταλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ολλανδικά, τα βέλγικα, τα ισπανικά, τα σουηδικά ταξί;

Υπάρχει κάποιος που δεν θέλει ταξιτζήδες εκπαιδευμένους, καθαρούς και καλοντυμένους, με καλή συμπεριφορά και τρόπους, που ξέρουν να μιλάνε μια ξένη γλώσσα, να σέβονται τον πελάτη τους, να ανάβουν το air-condition χωρίς έξτρα χρέωση, να θεωρούν το ταξί μέσο εξυπηρέτησης του πελάτη και όχι ατομική τους καφετέρια που παίζει τη μουσική που γουστάρουν και ντουμανιάζει στο τσιγάρο, που δεν ξινίζουν όταν ζητάς απόδειξη και βγαίνουν για να βάλουν τη βαλίτσα στο πορτ-μπαγκάζ χωρίς να στραβομουτσουνιάζουν;

Υπάρχει κάποιος που δεν του έχει τύχει περίεργη, διπλή ή τριπλή χρέωση; Κάποιος που δεν έχει ερωτηθεί με αυθάδεια προς τα πού πάει για να ενημερωθεί ότι ο συγκεκριμένος προορισμός «δεν βολεύει» λες και σταμάτησε λεωφορείο;

Υπάρχει κάποιος που δεν θέλει οι οδηγοί ταξί να έχουν ανθρώπινο μεροκάματο, να είναι ασφαλισμένοι, να είναι συγκεντρωμένοι στη δουλειά τους που είναι η σωστή εξυπηρέτηση του πελάτη, χωρίς το άγχος να βγάλουν ένα έστω ευρώ παραπάνω από τα παράλογα ποσά που απαιτούν οι διαχειριστές αδειών ταξί;

Υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που δεν ξέρει ότι τουλάχιστον οι μισοί κάτοχοι αδειών ταξί, απέκτησαν τις άδειες με πολιτικά μέσα, σε σκοτεινές ή ύποπτες περιόδους και με άθλιες μεθοδεύσεις;

Και σε τελική ανάλυση, ο κάτοχος άδειας ταξί είναι επιχειρηματίας ή δημόσιος υπάλληλος; Αν είναι επιχειρηματίας, το ρίσκο είναι πάνω του, όπως είναι και σε όσους κατασκευάζουν ακίνητα ή πλαστικά ή χάλυβα και δεν διανοήθηκαν ποτέ να ζητήσουν πίσω τις επενδύσεις από το δημόσιο ταμείο όταν απελευθερώθηκαν οι αγορές.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ όλοι γνωρίζουν όλα τα παραπάνω και σε κάθε συζήτηση φίλων θα ακούσεις χιλιάδες ιστορίες για ταξί και ταξιτζήδες, τους κατόχους αδειών ταξί τους χαϊδεύουν εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ακόμα και σήμερα, όλα τα κόμματα. Η ΝΔ για ευνόητους λόγους με μεγάλο ιστορικό βάθος, αλλά και για προφανείς λόγους τακτικής σήμερα. Ο ΛΑΟΣ λόγω της παραδοσιακής ακροδεξιάς δύναμης στους χώρους των ταξιτζήδων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ διότι «ο εχθρός της κυβέρνησης είναι φίλος μου». Και μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ, αυτοί οι ίδιοι βουλευτές που αδίστακτα ψήφισαν το ξεπάτωμα των συνταξιούχων και των μισθωτών, τόσο λόγω ιστορικών σχέσεων όσο και για μικροκομματικούς λόγους της πλάκας.

Να λοιπόν η τραγωδία της Ελλάδας: στο θέμα των ταξί, ένα θέμα που μας έχει εκθέσει ως τριτοκοσμικούς χιλιάδες φορές στο εξωτερικό, ένα θέμα στο οποίο η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι της πλάκας και η αμοιβή πανάκριβη σε σχέση με την ποιότητα, τα πολιτικά κόμματα επιλέγουν να υπερασπιστούν τη σημερινή κατάσταση αντί να ανοίξουν το δρόμο για την αλλαγή της, που σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερα χάλια από τα σημερινά.

Πολιτικές ηγεσίες και βουλευτές επιλέγουν το δίκιο αυτού που φωνάζει δυνατότερα, σε βάρος των πολιτών που εξυπηρετούνται, άθλια συνήθως, από τα ταξί. Και οι τζάμπα μάγκες κάτοχοι αδειών ταξί για να πάρουν τον κόσμο μαζί τους (μάταιος ο κόπος με τόσα που έχουν κάνει) αντί να προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους ανοίγουν τα διόδια, επιβαρύνοντας ξανά τα συνήθη υποζύγια, τους φορολογούμενους...

Λεπτομέρειες με σημασία:

1. Όλα γίνονται στην πλέον τουριστική περίοδο, διότι απλούστατα οι ταξιτζήδες έχουν γραμμένους όλους του υπόλοιπους εκεί που δεν πιάνει μελάνι – ας όψονται οι πολιτικοί τους προστάτες
2. Η αστυνομία είναι ξανά ανύπαρκτη ακόμα και όταν γίνονται καταφανώς παράνομες ενέργειες με βαρύτατες επιπτώσεις στο δημόσιο συμφέρον - ο υπουργός ΠΡΟΠΟ ζει, υπάρχει, είναι ανάμεσά μας;
3. Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση δείχνει διχασμένη ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να αλλάξουν κάποια από τα κακώς κείμενα που μας οδήγησαν στα σημερινά χάλια και σε όσους είναι γέννημα - θρέμμα πολιτικοί με «άδεια ταξί», που αποκτήθηκε σε άλλες εποχές, με πάρε-δώσε και πελατειακές σχέσεις
4. Πιθανότατα οι τελευταίοι είναι περισσότεροι και επικρατούν, γεγονός που εξηγεί άλλωστε και τα κυβερνητικά χάλια – ας μην χαίρονται όμως διότι οι σκεπτόμενοι πολίτες ξέρουν, θυμούνται και δεν συγχωρούν, ακόμα και όταν δεν σκάβουν ορύγματα και δεν καίνε λάστιχα στους δρόμους. Και το ταξίμετρο τους έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής...

5/10/2011

Σκηνές από "ταινία προσεχώς" ???





Οι παραπάνω φωτογραφίες τραβήχτηκαν στη Νάπολη στις 4/5/2011, σε πρόσφατη επίσκεψη μου. Νομίζω ότι ειδικά η Νάπολη έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τη χώρα μας, γιατί φοβάμαι ότι μοιάζει με σκηνές από «ταινία προσεχώς».

Η Νάπολη έφτασε σε απόλυτο αδιέξοδο πριν μερικά χρόνια. 80.000 τόνοι απορριμμάτων είχαν εγκλωβιστεί στην πόλη για δύο σχεδόν μήνες. Μπροστά στο πατρικό της Σοφίας Λόρεν υψώθηκαν σκουπίδια ύψους 5 μέτρων! Στις γύρω περιοχές, χιλιάδες τόνοι τυριού μοτσαρέλα κρίθηκαν ακατάλληλοι λόγω των διοξινών που εξέπεμπαν οι χωματερές που ξανάνοιξαν. Ακόμα και σήμερα, η εικόνα του ιστορικού κέντρου παραμένει άθλια, με μικρές χωματερές των 10-20 τόνων να παραμένουν για μέρες. Πρόσφατα επενέβη ο στρατός για να καθαρίσει η πόλη (βλ. και http://news.in.gr/world/article/?aid=1231107469 )

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί το 1994, αποφασίστηκε να μην φτιαχτούν νέοι χώροι ταφής, διότι η ταφή των απορριμμάτων είναι «ξεπερασμένη μέθοδος» και έπρεπε να σταματήσει. Και στη συνέχεια, οι συνεχείς πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι διαρκείς αμφισβητήσεις των όποιων επιλογών, η αντιπαράθεση λόμπι και η διαπλοκή με τη Μαφία βεβαίως οδήγησαν σε απόλυτη απραξία την περιφέρεια και το Δήμο! Τελικά, φτιάχτηκαν υποδομές για το 60% των απορριμμάτων (με τη λογική ότι το 40% θα ανακυκλώνονταν, κάτι που ποτέ δεν έγινε βέβαια) το 2006, δηλαδή δώδεκα χρόνια μετά!

Τότε όμως ήταν ήδη αργά, διότι οι χώροι ταφής είχαν ήδη γεμίσει και οι κοινωνικές αντιδράσεις για νέους χώρους τεράστιες. Και οι μόνοι κερδισμένοι ήταν οι έμποροι των σκουπιδιών, που τα μετέφεραν με 200 ευρώ τον τόνο στο Αμβούργο, για να σωθεί η πόλη από τις επιδημίες. Τα συμπεράσματα δικά σας…

5/03/2011

Μια απάντηση στο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας...

Το ποια είναι η γνώμη μου για το θέμα του έργου της Κερατέας είναι γνωστό σε όλους όσοι ασχολούνται με τα θέματα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Άλλωστε είναι τόσο αναλυτικά γραμμένη σε τέσσερις πρόσφατες αναρτήσεις του "Σίσσυφου",από 4/4/2011, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανόησης ή αμφιβολίας.

Επιπλέον, ο "Σίσσυφος" είναι ένα blog που διαβάζεται από 500-1000 ανθρώπους το μήνα, επομένως δεν είναι και τόσο δύσκολο να κυκλοφορήσει η πληροφορία που περιλαμβάνεται στο blog.

Μου είναι επομένως ακατανόητη η αναφορά του κ. Ιατρού, πρώην δημάρχου Κερατέας, στο όνομα μου, σε πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία"(23/4/2011). Στο εν λόγω δημοσίευμα μάλιστα, λίγο - πολύ, μου χρεώνεται η "σκληρή" στάση της κυβέρνησης σχετικά με το έργο στην Κερατέα.

Δεν γνωρίζω ποια είναι τα κίνητρα του κ. Ιατρού, ούτε και αν οι δηλώσεις του έγιναν γνωρίζοντας τη δημόσια διατυπωμένη θέση μου περί διαπραγμάτευσης ή εν αγνοία αυτής.

Προτιμώ να πιστεύω το δεύτερο. Ακόμα όμως και έτσι, είναι πραγματικά αστείο να χρεώνεται σε "συνομιλητές" η αδιαλλαξία της κυβέρνησης στο έργο της Κερατέας. Λες και το θέμα της Κερατέας είναι το μοναδικό στο οποίο η κυβέρνηση είναι αδιάλλακτη, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα θέματα διεξάγεται ουσιαστικός και πλήρης διάλογος, λαμβάνονται υπόψη οι απόψεις των κοινωνικών ομάδων και τελικά συνθέτονται όλες οι απόψεις και γίνεται ... της τρόϊκας!

Αγνοούνται τα ισχυρά τοπικά αλλά και ευρύτερα συμφέροντα, αγνοείται το κοινωνικό - πολιτικό υπόβαθρο της σύγκρουσης στην Κερατέα, αγνοείται το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, οι πρακτικές της κυβέρνησης σε μια σειρά άλλα μέτωπα και ενοχοποιούνται οι όποιες απόψεις και σκέψεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία σχέση με το έργο της Κερατέας, πέραν των αρχικών μελετών χωροθέτησης, η ορθότητα των οποίων ακόμα δεν έχει αμφισβητηθεί σε δεκάδες δικαστήρια!

Αλήθεια καταλαβαίνει ο κ. Ιατρού ότι με μια τέτοια αντιμετώπιση των πραγμάτων δικαιώνει αυτούς που αγνοώντας τη διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων στην περιοχή, αγνοώντας τα πραγματικά συμφέροντα που θίγονται, αγνοώντας τους πολιτικούς συσχετισμούς και το ευρύτερο τοπίο στο οποίο εντάσσεται η υπόθεση της Κερατέας τον κατηγορούν προσωπικά και τον πάνε στα δικαστήρια για τη συμμετοχή του στις κινητοποιήσεις;

Όσο για την "Ελευθεροτυπία" τι να πει κανείς; Ούτε καν υποτυπώδες ρεπορτάζ και εξακρίβωση των όσων καταγγέλονται, σε ένα θέμα που είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί η ουσία εφόσον υπάρχουν δημόσιες γραπτές τοποθετήσεις, προσβάσιμες σε όλους. Δεν αξίζει καν να κάνεις διάψευση σε τέτοιου είδους δημοσιογραφία...

4/26/2011

Διάλογος στην κόψη του ξυραφιού...

Η εξέλιξη στην υπόθεση της Κερατέας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Στο τελευταίο κομμάτι που ανέβασα στον «Σίσσυφο» εξηγούσα ότι η διαπραγμάτευση μεταξύ των δύο πλευρών ήταν πολύ περισσότερο από αναγκαία αλλά κάτι λιγότερο από εφικτή.

Σήμερα, μετά την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων, παρά το ενδοκυβερνητικό αλαλούμ που επικράτησε, υπάρχει επιτέλους η δυνατότητα να ξεκινήσει μια διαδικασία διαπραγμάτευσης και αλληλεπίδρασης. Ακόμα περισσότερο: υπάρχει η δυνατότητα να γίνει μια πραγματική τομή με μακροπρόθεσμη θετική επίδραση στο τοπίο της διαχείρισης αποβλήτων της χώρας μας.

Πρώτα περί διαπραγμάτευσης. Η συζήτηση που ξεκινάει την ερχόμενη Πέμπτη, γίνεται εκ των πραγμάτων στη σκιά της πρόσφατης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου Φυλής (βλ. http://www.otyposnews.gr/?p=9737 ). Η απόφαση αυτή τοποθετεί το πλαίσιο κάθε συζήτησης που γίνεται για τα απορρίμματα της Αττικής. Ο διαθέσιμος χρόνος είναι περιορισμένος (2,5 – 3 χρόνια το πολύ) και η περιβαλλοντική ομηρεία της Δυτικής Αττικής πρέπει να τελειώσει τώρα!

Αυτό ας το σκεφτούν καλά όσοι, με οποιαδήποτε αφορμή, προτείνουν επανεξέταση των πάντων από μηδενική βάση. Μπορεί και πρέπει να συζητηθούν πολλά, κάποια ίσως και από μηδενική βάση, ωστόσο αν δεν υπάρξουν άμεσες αποφάσεις η διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής οδηγείται στο σημείο μηδενικής λύσης! Και τότε, είναι προφανές ότι όσο καλές ιδέες κι αν υπάρχουν, όσα κι αν λέμε περί ανακύκλωσης, όσοι όρκοι στην κομποστοποίηση κι αν έχουν γίνει, η πιθανότητα να γίνει η Αττική κάτι σαν τη Νάπολη θα επιβάλλει βίαιες και εκβιαστικές λύσεις, χωρίς διαφάνεια, διαβούλευση και έλεγχο του κόστους. Μήπως υπάρχουν συμφέροντα που επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη; Θα δείξει…

Κι αν κάτι επιβεβαιώνεται από την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Φυλής είναι ότι μπορεί η Κερατέα να ήταν η «καυτή πατάτα» τόσους μήνες, ωστόσο το κλειδί της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική το κρατάει η Δυτική Αττική και όσοι την αγνόησαν ως τώρα έχουν κάνει τραγικό λάθος. Αυτό αφορά τόσο την κυβέρνηση, όσο και όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, συντελούν στο να παραμένει ο ΧΥΤΑ Φυλής μοναδική λύση στο λεκανοπέδιο.

Κι αν τελικά βρέθηκε, καταρχήν τουλάχιστον, ένας τρόπος να ξεκινήσει μια συζήτηση με την Κερατέα, είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς λύση του αδιεξόδου χωρίς μια ουσιαστική συζήτηση για τη Δυτική Αττική; Να λοιπόν το πρώτο βήμα για μια πετυχημένη διαδικασία διαλόγου: ο διάλογος πρέπει να περιλάβει όλους τους εμπλεκόμενους και όχι μόνο όσους φωνάζουν δυνατότερα. Αλλιώς, οι προσπάθειες οικοδόμησης εμπιστοσύνης και διαλόγου με την Κερατέα, θα καταλήξουν σε ρήξη της εμπιστοσύνης με όλους τους υπόλοιπους, και τότε σίγουρα δεν θα υπάρξει λύση.

Τι είδους διαπραγμάτευση μπορεί να γίνει λοιπόν μεταξύ κυβέρνησης – Κερατέας; Αυτό πραγματικά εξαρτάται από τη διάθεση αλλά και την ικανότητα ελιγμών των δύο πλευρών, αλλά σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αποφευχθούν δύο ακραίες επιλογές, οι οποίες θα δυναμιτίσουν κάθε διάλογο. Και όπως έχω ήδη γράψει, το πρόβλημα της Κερατέας είναι πρόβλημα εμπιστοσύνης…

Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει τη θολούρα και την τερατολογία και επιτέλους να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θα φτιαχτεί και με ποιους περιβαλλοντικούς όρους θα λειτουργήσει το προγραμματισμένο έργο. Και πρέπει να το ξεκαθαρίσει δημόσια και κατηγορηματικά, έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφισβήτηση από κανέναν. Ακόμα η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει επίσημα σε ερωτήματα όπως: ποιοι δήμοι θα εξυπηρετούνται, πόσα ακριβώς απορρίμματα θα οδηγούνται, τι είδους απόβλητα θα οδηγούνται στο χώρο ταφής (υπολείμματα ή και απορρίμματα), ποιος θα έχει τον έλεγχο των εισερχόμενων απορριμμάτων, ποιες τεχνολογίες επεξεργασίας επιτρέπονται κ.ο.κ. Ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα θα διευκολύνει ουσιαστικά διότι ακόμα και αν τελικά το προγραμματισμένο έργο δεν γίνει, για οποιονδήποτε λόγο, θα κάνει φανερό τι είδους έργο ή έργα μπορούν να το υποκαταστήσουν.

Αυτό όμως δεν αρκεί. Για να οικοδομηθεί εμπιστοσύνη απαιτούνται και άλλες πιο γενναίες προτάσεις, όπως π.χ. μια δέσμευση ότι όποιο έργο και να κατασκευαστεί τελικά θα λειτουργεί υπό τον έλεγχο του Δήμου Λαυρεωτικής ή ότι ο χώρος ταφής θα δέχεται αποκλειστικά και μόνο υπολείμματα.

Ειδικά αυτό το τελευταίο, νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαριστεί με μια ευρύτερη πρωτοβουλία που δεν θα αφορά μόνο την Αττική ή την Κερατέα, αλλά θα έχει πανελλαδικό χαρακτήρα: κανένας νέος χώρος ταφής, από κάποιο εξυπηρετούμενο πληθυσμό και πάνω, δεν θα λειτουργεί εφόσον δεν καλύπτονται οι απαιτήσεις προεπεξεργασίας της 99/31 και δεν διατίθενται υπολείμματα επεξεργασίας. Είναι κάτι που η χώρα το έχει ανάγκη και μπορεί πραγματικά να έχει ευεργετικές επιδράσεις, αν βεβαίως ληφθούν υπόψη και καλυφθούν και οι ανάγκες που αναμφίβολα θα προκύψουν σε εν λειτουργία έργα (αλλιώς, θα λυθεί το πρόβλημα με τους μελλοντικούς χώρους ταφής και θα δημιουργηθεί ένα νέο, πιο σοβαρό πρόβλημα με τους υφιστάμενους).

Από τη μεριά της Κερατέας, πρέπει να εγκαταλειφθούν οι ακραίες θέσεις του τύπου «λύσεις μόνο για τα απορρίμματα μας», οι οποίες όλοι γνωρίζουμε ότι προετοιμάζουν νέα αδιέξοδα. Πρέπει επίσης να τελειώνουμε με τις φάρσες: αν ο Δήμος Λαυρεωτικής αμφισβητεί δεκάδες μελέτες, γνωμοδοτήσεις, διοικητικές πράξεις και δικαστικές αποφάσεις που κράτησαν χρόνια, πως είναι δυνατό να ζητάει να γίνει δεκτή η οποιαδήποτε πρόταση υποβάλλεται, χωρίς υποτυπώδη τεκμηρίωση από τη μεριά του; Πραγματικά δεν ξέρω τι προτάσεις θα υποβάλλει ο Δήμος Λαυρεωτικής, αλλά αν είναι να περιοριστεί στις αστειότητες περί αεριοποίησης που ακούγονται, τότε ο διάλογος δεν έχει νόημα και από τη μεριά του Δήμου θα αποδειχθεί προσχηματικός. Και τότε οι αντιδρώντες στο έργο της Κερατέας θα βρεθούν σε εξαιρετικά άσχημη θέση, τόσο έναντι της τοπικής κοινωνίας όσο και κυρίως έναντι της υπόλοιπης Αττικής. Γιατί αν ο διάλογος αποδειχθεί προσχηματικός, είτε θα ξαναζήσουμε μπλόκα, αστυνομικές δυνάμεις και όλα τα σχετικά είτε θα ξανανοίξουν χωματερές στην περιοχή…

Και οι δύο πλευρές έχουν συμφέρον να δοθεί μια πραγματική, ρεαλιστική και άμεσα υλοποιήσιμη λύση. Και οι δύο πλευρές οφείλουν να προσέλθουν με συγκεκριμένες προτάσεις και διάθεση συνεργασίας και διαλόγου. Ας ελπίσουμε ότι κάτι καλό θα βγει και είμαι σίγουρος ότι αν βγει, θα είναι καλό για όλους μας και θα έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις…

4/04/2011

Ας σκεφτούμε ψύχραιμα για την Κερατέα...

Αυτή τη στιγμή, προέχει όλοι εμπλεκόμενοι να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα και να σκεφτούν ψύχραιμα.

Η κυβέρνηση πρέπει να ξέρει ότι ακόμα και αν καταφέρει να επικρατήσει με χρήση αστυνομικής βίας, όπως όλο και περισσότεροι την καλούν να κάνει, το θέμα δεν είναι η κατασκευή του έργου αλλά η βιώσιμη λειτουργία του. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς κοινωνική συναίνεση. Το παράδειγμα της Λευκίμμης όπου το έργο κατασκευάστηκε αλλά δεν λειτουργεί είναι πολύ χαρακτηριστικό.

Το μπλοκ των αντιδρώντων πρέπει να καταλάβει ότι με την εξέλιξη που έχουν τα πράγματα αυτοϋπονομεύεται, απομονώνεται ραγδαία από την υπόλοιπη κοινωνία και γίνεται όλο και πιο εύκολος στόχος. Σε τελική ανάλυση, όσο τα πράγματα οδηγούνται σε λύσεις του τύπου «όλα ή τίποτα», το δίκιο του ισχυρότερου έχει περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσει. Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούνται όλο και περισσότερες αντιδράσεις από τη Δυτική Αττική και διαμορφώνονται προϋποθέσεις πραγματικού εμφυλίου των σκουπιδιών – δυστυχώς μέρος των αντιδρώντων πυροδοτεί τέτοιες αντιδράσεις με εμπρηστικές δηλώσεις που μόνο ζημιά κάνουν στις προσπάθειες να βρεθεί κάποια λύση.

Η διαπραγμάτευση είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, όμως σήμερα, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, είναι κάτι λιγότερο από εφικτή. Απαιτούνται άμεσα κινήσεις που θα οικοδομούν κάποια έστω στοιχειώδη εμπιστοσύνη μεταξύ κυβέρνησης και αντιδρώντων και θα προσδιορίζουν ένα πλαίσιο διαπραγμάτευσης.

Θα μου πείτε που αλλού έχει γίνει αυτό για να γίνει στην Κερατέα; Θα σας απαντήσω, μήπως αντί να έχουμε τραυματίες και νεκρούς και να ψάχνουμε να βρούμε τους υπεύθυνους μπορούμε έστω και τώρα να κάνουμε μια νέα αρχή;

Πρέπει να το καταλάβουν όλοι τώρα, πριν η εξέλιξη των πραγμάτων δημιουργήσει αναντίστρεπτες καταστάσεις: η επιλογή της μη διαπραγμάτευσης θα είναι πολύ πιο επώδυνη, από κάθε άποψη, για όλους. Αντίθετα, μια πετυχημένη διαπραγματευτική διαδικασία θα ανοίξει νέους δρόμους για όλη την ελληνική κοινωνία. Καθήκον κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου είναι να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση.

Διαπραγμάτευση τώρα στην Κερατέα!

Παρά το γεγονός ότι σήμερα δεν είναι δυνατό να γίνει καμία ουσιαστική συζήτηση για την ουσί του ΠΕΣΔΑ της Αττικής και το έργο που προγραμματίζεται στην Κερατέα, θεωρώ απαραίτητο να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, έτσι ώστε τα σχόλια που θα παραθέσω να γίνουν καλύτερα αντιληπτά.

Τα έργα του ΠΕΣΔΑ Αττικής θα έπρεπε ήδη να λειτουργούν για να μπορέσουμε να αποφύγουμε το όλο και πιο πιθανό έμφραγμα στη διαχείριση των απορριμμάτων. Και μάλιστα, τα έργα του ΠΕΣΔΑ δεν αρκούν, αν βάλει κάποιος τα νούμερα κάτω θα δει ότι επιπλέον απαιτείται σχεδόν τριπλασιασμός τής ανακύκλωσης που γίνεται στο λεκανοπέδιο για να διασφαλιστεί η επίτευξη ων ελάχιστων στόχων που θέτει η σχετική νομοθεσία. Στα πλαίσια αυτά, ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι η Νοτιοανατολική Αττική πρέπει να έχει τη δική της μονάδα ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων,περιλαμβανομένου και χώρου ταφής υπολειμμάτων, ότι πρέπει να σταματήσει πια η περιβαλλοντική ομηρεία της Δυτικής Αττικής που σήμερα υποδέχεται όλα τα απορρίμματα του λεκανοπεδίου.

Ξεκαθαρίζω ότι απόψεις όπως "κάθε Δήμος τη δική του διαχείριση" μας οδηγούν ολοταχώς στο ξανάνοιγμα των χωματερών, ενώ οι απόψεις περί μεταφοράς των απορριμμάτων εκτός Αττικής απλά μεταφέρουν το πρόβλημα αλλού, χωρίς να το αντιμετωπίζουν.

Πιστεύω επίσης ότι από υπό την προϋπόθεση ότι η τελεσίδικη απόφαση των δικαστηρίων θα επιτρέπει τη δημιουργία ολοκληρωμένης εγκατάστασης διαχείρισης απορριμμάτων στην Κερατέα, το έργο πρέπει να γίνει με τρόπο που πραγματικά να διασφαλίζει τις μέγιστες απαιτήσεις περιβαλλοντικής προστασίας.

Τέλος, δεσμεύομαι ότι στους αντιδρώντες θα προστεθώ και εγώ, εφόσον δεν υλοποιηθούν άμεσα τα αναγκαία έργα επεξεργασίας και μείνει μόνο ένας χώρος ταφής.

Ωστόσο όσα γίνονται σήμερα μας αναγκάζουν να συζητήσουμε και άλλες πλευρές, που ξεπερνούν την περιβαλλοντική ή χωροταξική διάσταση του θέματος. Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση στην οποία η σιωπή δεν είναι χρυσός και αυτό ισχύει για όλους αυτούς που αποφεύγουν να τοποθετηθούν επί του ζητήματος σήμερα, φοβούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί στον πιο καυτό δημόσιο διάλογο για το θέμα των απορριμμάτων.

Ας ξεκινήσω με τα προφανή: τα χημικά που εκτοξεύθηκαν και η αστυνομική βία που έζησαν οι κάτοικοι της Κερατέας και ιδιαίτερα η απρόκλητη και βάναυση επίθεση στο μπλόκο του Λαυρίου αποτελούν ντροπή για τη χώρα μας και κίνδυνο για αθώους πολίτες.

Και πρέπει να είναι σαφές ότι ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του σχετικά με το αν οι αντιδρώντες έχουν δίκιο, αλλά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ανοχής για περιστατικά σαν και αυτό στο μπλόκο του Λαυρίου.

Όπως ακριβώς ισχύει για κάθε παράνομη πράξη βίας, οι ένοχοι πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, πολύ περισσότερο που είναι αστυνομικοί! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για αυτούς που με νταηλίκια καίνε μηχανήματα καταμεσής του δρόμου, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσουν επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων και καταιγισμό χημικών...

Φαίνεται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ελληνική αστυνομία καταφέρνει το αδιανόητο: να είναι απολύτως απούσα σε κάθε προληπτική δράση, όπως το να μην κλείσει η Λαυρίου με μπάζα ή να μην καούν τα μηχανήματα και πανταχού παρούσα όταν πρόκειται για καταστολή.

Πραγματικά πιστεύω ότι ο ρόλος της αστυνομίας στη μέχρι σήμερα εξέλιξη είναι τουλάχιστον περίεργος. Σε κάθε περίπτωση, ένα βαθύ κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα είναι αδύνατο να επιλυθεί με αστυνομικά μέτρα.

Η κυβέρνηση, ζαλισμένη από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, φέρει σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Πάνω από 100 ημέρες αντιπαράθεσης είναι πάρα πολλές και δημιουργούν πολιτικά δεδομένα, ακόμα και αν περνάνε σε κενό δράσης. Μια προσπάθεια διαλόγου σταμάτησε πριν καλά – καλά ξεκινήσει επειδή κάποιοι φρόντισαν να κάψουν τα μηχανήματα των εργολάβων για να δυναμιτίσουν το διάλογο, ενώ πολλές άκαρπες επαφές συντηρούν απλά διαύλους επικοινωνίας. Οι γενικότερες παθογένειες του κυβερνητικού σχήματος και η απουσία συντονισμού ολοκληρώνουν την εικόνα και δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας εφόσον το σχετικό έργο δεν εντάσσεται στο μνημόνιο (άρα δεν είναι πρώτη προτεραιότητα).

Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις είδαν «φως εύκολης και ανέξοδης αντιπολίτευσης» και μπήκαν. Έτσι κόμματα και πολιτευτές που δεν έχουν κάνει ποτέ μία δήλωση ή μια κινητοποίηση για να κλείσουν οι χωματερές (οι οποίες μάλλον ξανάνοιξαν στην περιοχή) εξαντλούν τα αγωνιστικά τους αποθέματα για να μην υλοποιηθεί ένα σημαντικό περιβαλλοντικό έργο! Με την ευκαιρία, ξεσηκώνονται και κάποιοι κάτοικοι της Ραφήνας για να μη γίνει ούτε ο τόσο αναγκαίος βιολογικός καθαρισμός. Όσοι δεν καταλαβαίνουν που οδηγεί η πολιτική μυωπία, ας πάρουν μια μυρωδιά από το μέλλον.

Φαίνεται όμως ότι και από τη μεριά κάποιων εκ των αντιδρώντων γίνονται συστηματικές προσπάθειες να συντηρείται ένα κλίμα σύγκρουσης με μολότωφ και δακρυγόνα, να μην πέσει καμιά γέφυρα διαλόγου στην τάφρο που επί σχεδόν δέκα χρόνια κάποιοι συστηματικά ανοίγουν, να πέφτει λάδι στη φωτιά κάθε φορά που εμφανίζεται μια έστω αμυδρή δυνατότητα αποκλιμάκωσης και έναρξης διαλόγου.

Έτσι τις τελευταίες μέρες έχουμε μια νέα εξέλιξη. Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, συντηρώντας τον «ανταρτοπόλεμο» κατάφεραν να ξεσηκώσουν όλο το συντηρητικό ιερατείο της κοινωνίας μας που ζητάει τώρα επιβολή του νόμου. Και έτσι, κάθε πραγματική συζήτηση για το έργο θα υποκατασταθεί από το ερώτημα αν στην Κερατέα εφαρμόζεται ο νόμος ή όχι. Βούτυρο στο ψωμί της αστυνομικής βίας δηλαδή!

Όσοι εκ των αντιδρώντων υποδαύλισαν ή επέτρεψαν μια τέτοια εξέλιξη, σε όποιο κοινωνικό ή πολιτικό χώρο κι αν βρίσκονται, επωμίζονται μεγάλο μέρος της ευθύνης για ότι συμβεί εφεξής.

Ακόμα και έτσι όμως, είμαι πεισμένος ότι δεν υπάρχει αδιέξοδο στην Κερατέα, αλλά ένα μεγάλο φάσμα εναλλακτικών λύσεων που μπορούν και πρέπει να μπουν επί τάπητος. Οι δύο πλευρές δεν έχουν άλλη επιλογή από τη διαπραγμάτευση και όσο περνάει ο χρόνος αυτό θα γίνεται όλο και πιο φανερό αλλά και πιο δύσκολο! Απαιτούνται πρωτοβουλίες διαπραγμάτευσης και διαλόγου τώρα!

Ο γόρδιος δεσμός της Κερατέας είναι τυχαίος; Δεν νομίζω...

Η υπόθεση της Κερατέας είναι μια κλασσική περίπτωση που αναδεικνύει την απόλυτη και μακρόχρονη απουσία εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και του Δημοσίου. Μια απουσία εμπιστοσύνης που οικοδομήθηκε με υλικά το γνωστό ωχαδερφισμό, την προχειρότητα, τη δημοσιοϋπαλληλική αντιμετώπιση σοβαρότατων θεμάτων και τον πυκνό καμβά που υφαίνεται από τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα που αλληλεπιδρούν σε κάθε χωροταξική παρέμβαση μείζονος σημασίας.

Μια ρήξη κάθε εμπιστοσύνης που σηματοδοτείται τόσο από την απουσία δομών κοινωνικής διαβούλευσης όσο και από την έλλειψη κουλτούρας αλληλεπίδρασης, διαπραγμάτευσης και τελικά συνδιαμόρφωσης λύσεων.

Πως μπορεί να απαιτήσουμε ο κάθε άνθρωπος που νιώθει ότι η ζωή του θα επηρεαστεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από ένα μεγάλο έργο διαχείρισης απορριμμάτων να σκεφτεί το κοινό καλό όταν ζούμε σε μια κοινωνία που από όλους τους πόρους της αποπνέει τη μπόχα της απόλυτης προτεραιότητας του ατομικού συμφέροντος, με την πιο στενή και στενόμυαλη έννοια;

Πέρα όμως από τα παραπάνω, τα οποία εν πολλοίς χαρακτηρίζουν το σύνολο της δημόσιας ζωής στην Ελλάδα, στην υπόθεση της Κερατέας έχουν παίξει σημαντικό ρόλο και μια σειρά άλλα ζητήματα.

Ας ξεκινήσουμε με τις ευθύνες της Πολιτείας. Για 8 ολόκληρα χρόνια, από το 2003 μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις δεν έκαναν καμία προσπάθεια να εξηγήσουν, να έρθουν σε γόνιμο διάλογο, να αλληλεπιδράσουν με την τοπική κοινωνία σχετικά με το έργο. Αντίθετα, η μέθοδος που ακολουθήθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2004-2009 ήταν αυτή της διολίσθησης: ας μην ανοίγουμε δύσκολα και δυσάρεστα θέματα. Με τη μέθοδο αυτή, είναι βέβαιο ότι πολλοί κάτοικοι της περιοχής πείστηκαν ότι το έργο δεν θα γίνει τελικά.

Σε αυτή την κατεύθυνση βοήθησαν και πολλοί τοπικοί βουλευτές και κομματάρχες, υποψήφιοι της αυτοδιοίκησης αλλά και αιρετοί που έχουν οικοδομήσει σχεδόν το σύνολο της καρριέρας τους στην αντιπαράθεση στο έργο. Καλλιεργούσαν έντεχνα την ιδέα ότι χάρη στις δικές τους προσπάθειες η ματαίωση του έργου είναι πολύ κοντά, μέχρι που ξαφνικά αποδείχθηκε ότι δεν είναι έτσι.

Χάθηκαν 8 πολύτιμα χρόνια. Στα χρόνια αυτά θα μπορούσαν να έχουν ετοιμαστεί τα συνοδά έργα επεξεργασίας έτσι ώστε να είναι πιστευτή η δημιουργία ΧΥΤΥ και όχι ΧΥΤΑ. Να έχουν συζητηθεί εξαντλητικά οι λεπτομέρειες του έργου με όλους τους εμπλεκόμενους. Να έχει προχωρήσει η ανακύκλωση στην περιοχή και να γίνεται διαλογή οργανικού στην πηγή. Να υπάρχουν επομένως όχι απλά διαβεβαιώσεις αλλά εγγυήσεις για το τι ακριβώς θα γίνει και να έχουν οικοδομηθεί σχέσεις εμπιστοσύνης.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι κάτοικοι της περιοχής αλλά και πολλοί από όσους ασχολούνται με το θέμα , είναι έκθετοι στην παραπληροφόρηση σε κάθε λογής τερατολογίες που ακόμα και σήμερα ακούγονται, όπως π.χ. το ότι όλα τα σκουπίδια της Αττικής θα πάνε εκεί ή ότι το έργο είναι κρίκος για την προώθηση σχεδίων που ευνοούν τα γνωστά «μεγάλα συμφέροντα» ή ότι η υλοποίηση του έργου συνδέεται με το μνημόνιο! Η χρόνια απουσία διαλόγου, μετέτρεψε ένα αμιγώς περιβαλλοντικό ζήτημα σε έρμαιο συνωμοσιολογικών θεωριών και εύκολη λεία για κάθε λογής λαϊκιστές.

Τα χρόνια αυτά χάθηκαν και από τη μεριά των αντιδρώντων στο έργο. Πριν από όλα, σε οκτώ ολόκληρα χρόνια υπήρχε πραγματικό περιθώριο να προετοιμαστούν πειστικές εναλλακτικές λύσεις και για το θέμα της χωροθέτησης αλλά και για το χαρακτήρα των έργων, σε συνεργασία με άλλους Δήμους. Αντί αυτού, προτιμήθηκε η αδιέξοδη γραμμή της μεταφοράς των απορριμμάτων εκτός Αττικής και της υποστήριξης κάθε λογής προτάσεων αρκεί να μπορούν να ενταχθούν σε μια γραμμή «όχι ΧΥΤΑ στην Κερατέα».

Το επιχείρημα ότι έγιναν προσπάθειες αλλά σκόνταψαν στην ακαμψία της Πολιτείας δεν συνάδει με την πραγματική εξέλιξη του θέματος τόσα χρόνια. Σε τελική ανάλυση, αν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν σε δικαστικούς αγώνες ξοδεύονταν στην οικοδόμηση μιας πειστικής εναλλακτικής, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τους ίδιους.

Ο αυτοπεριορισμός στη γραμμή «να γίνει οτιδήποτε θέλετε αρκεί να μην είναι κοντά μας» τελικά αδικεί και κάποιες σοβαρές ιδέες που κατά καιρούς έπεσαν στο τραπέζι και έχει σαν αποτέλεσμα να αναζητούνται εναλλακτικές «πυροτεχνήματα» που καλύπτουν μονο τους Δήμους Λαυρεωτικής και Καλυβίων. Και βεβαίως, τέτοιες προτάσεις είναι εύκολο να απορριφθούν από οποιαδήποτε κυβέρνηση με την ίδια ευκολία και ταχύτητα με την οποία διατυπώνονται.

Να λοιπόν η εικόνα: μια ελληνική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν συλλογικές δεσμεύσεις, ένα τοπίο κατακερματισμένων κοινωνικών, πολιτικών και τοπικών σχέσεων, μια πολιτική ζωή που τα σκάνδαλα είναι σημαντικότερα από τα οράματα και οι μεγάλες δημοπρασίες σπουδαιότερες από τις κάθε λογής δημοκρατίες.

Αυτό το κοινωνικό πεδίο γεννάει διαρκώς γόρδιους δεσμούς, όπως αυτός της Κερατέας. Και είναι προφανές ότι αν συμφωνούμε ότι αυτό είναι το πρόβλημα, τότε η επίλυσή του δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο αντιμετωπίζοντας τη ρίζα του.

Καμιά αστυνομική δύναμη, κανένα οδόφραγμα, κανένας εμπρησμός μηχανημάτων δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τόσο βαθύ κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα. Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.

2/28/2011

ΠΕΣΔΑ και ανακύκλωση -1

Πρόσφατα διάβασα αρκετές αναφορές σχετικά με την ανάγκη αλλαγής και επικαιροποίησης του ΠΕΣΔΑ της Αττικής. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που προβάλλονταιείναι ότι ο ΠΕΣΔΑ δεν είναι σε αντιστοιχία με τη νέα οδηγία πλαίσιο 98/2008 και δεν δίνει την απαιτούμενη έμφαση στην ανακύκλωση και την πρόληψη απορριμμάτων. Ότι δεν «προωθεί, ούτε καν αναφέρεται, δράσεις και πολιτικές πρόληψης, όπως όφειλε».

Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΕΣΔΑ της Αττικής έχει πολλά σημεία για συζήτηση και προφανώς υπάρχει ανάγκη επικαιροποίησης και αναθεώρησης. Αλλά όταν αφήνεται να εννοηθείότι φταίει ο ΠΕΣΔΑ για το γεγονός ότι δεν έχει προχωρήσει η ανακύκλωση όσο θα έπρεπε, είναι σαφές ότι ξεπερνιώνται τα όρια της σοβαρότητας.

Γιατί όλοι ξέρουμε ότι η ανακύκλωση και η εξάπλωσή της εξαρτάται όχι από τους ΠΕΣΔΑ αλλά από τα επιχειρησιακά σχέδια των ΣΕΔΑ, τις πρωτοβουλίες των Δήμων, την αλλαγή της παραγωγικής διαδικασίας και της καταναλωτικής συμπεριφοράς. Άλλωστε, αν η πορεία της ανακύκλωσης εξαρτιόταν μόνο από τις όποιες μελέτες, τότε γιατί δεν έχει προχωρήσει σε τόσους Δήμους που έχουν κάνει"Μελέτη Σχεδιασμού Ανακύκλωσης"?

Επί της ουσίας λοιπόν.

Πράγματι λείπει τελείως από τον ΠΕΣΔΑ Αττικής (αλλά και από όλους τους ΠΕΣΔΑ) ένα ολοκληρωμένο Περιφερειακό Σχέδιο Ανακύκλωσης. Γιατί δεν υπάρχει κανένα Περιφερειακό αλλά ούτε και Εθνικό Σχέδιο Ανακύκλωσης; Φταίνε οι «κακοί» μελετητές; Φταίνε οι κυβερνήσεις και τα υπουργεία; Φταίει ο ΕΟΕΣΔΑΠ; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι απλή.

Μέχρι σήμερα, η ευθύνη της προώθησης της ανακύκλωσης συσκευασιών (αλλά και άλλων ειδικών ρευμάτων) είναι αντικείμενο των Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης Αποβλήτων (ΣΕΔΑ). Τα συστήματα αυτά φτιάχνονται με βάση τις προβλέψεις του Νόμου 2939/2001. Σύμφωνα με τη νομοθεσία οι υπόχρεοι παραγωγοί, οι οποίοι περιλαμβάνουν παραγωγούς, αλλά και εισαγωγείς προϊόντων, είναι υποχρεωμένοι είτε να οργανώσουν ατομικά συστήματα, είτε να συμμετέχουν σε συλλογικά συστήματα βιώσιμης ή εναλλακτικής (όπως συχνά λέγεται) διαχείρισης αποβλήτων. Η συμμετοχή των υπόχρεων παραγωγών στο συλλογικό σύστημα περιλαμβάνει την καταβολή χρηματικής εισφοράς, η οποία καλύπτει το κόστος της εναλλακτικής διαχείρισης.

Εκτός από επιχειρήσεις στα συστήματα μπορούν να συμμετέχουν και οι φορείς διαχείρισης δημοτικών αποβλήτων. Με βάση το άρθρο 8 του Νόμου 2939/2001 οι ΟΤΑ έχουν την υποχρέωση εναλλακτικής διαχείρισης των δημοτικών τους αποβλήτων, σε συνεργασία με τα συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης.

Είναι επομένως προφανές ότι σε επίπεδο ΠΕΣΔΑ δεν μπορεί να γίνει ουσιαστικός σχεδιασμός προγραμμάτων ανακύκλωσης, εφόσον αυτά είναι αντικείμενο των ΣΕΔΑ τα οποία λειτουργούν ως ανώνυμες εταιρείες και βασίζονται εν πολλοίς στις εισφορές των μελών τους. Και προφανώς δεν μπορείς να επιβάλλεις σε έναν ιδιώτη πως ακριβώς θα ξοδέψει τα λεφτά του.

Τα ΣΕΔΑ υπάγονται στην αρμοδιότητα του ΕΟΕΣΔΑΠ και όχι της κάθε Περιφέρειας. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένας ΠΕΣΔΑ είναι να θέσει στόχους, να βάλει προτεραιότητες, αλλά και αυτό γίνεται σε θεωρητικό επίπεδο, εφόσον η υλοποίηση αυτών επαφίεται στα ΣΕΔΑ και γίνεται με κανόνες αγοράς και ανταποδοτικότητας επενδύσεων (όπως και στη λοιπή Ευρώπη).

Επομένως το να λέμε ότι ο ΠΕΣΔΑ Αττικής δεν δίνει βάρος στην ανακύκλωση είναι στα όρια του αυτονόητου. Οι δεσμεύσεις ενός ΠΕΣΔΑ στους στόχους της ανακύκλωσης, στο συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο, δυστυχώς δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από τις δεσμεύσεις μιας ΜΚΟ για το ότι η ανακύκλωση θα φτάσει το 50% εντός π.χ. τριών ετών. Και τα δύο είναι ουσιαστικά ευχολόγια, εφόσον η υλοποίηση των στόχων δεν περνάει από το χέρι τους.

Αν ο ισχυρισμός περί «απουσίας σχεδιασμού και προώθησης της ανακύκλωσης από τον ΠΕΣΔΑ» λέγεται από κάποιον που δεν γνωρίζει τις θεσμικές ρυθμίσεις δεν πειράζει, ακόμα και αν είναι αρχηγός πολιτικού κόμματος.

Το να λέγεται όμως από επαγγελματίες της ανακύκλωσης, που γνωρίζουν πολύ καλά το θεσμικό πλαίσιο και έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωσή του, είναι μάλλον περίεργο. Πόσο μάλλον, που όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά το πόσο σοβαρά εμπόδια ορθώνονται στην ανακύκλωση από την άμεση σύνδεσή της με συγκεκριμένα επιχειρηματικά πλάνα που οφείλουν να έχουν ανταποδοτικότητα.

Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε από όλα τα παραπάνω είναι ότι ίσως χρειάζεται μια σοβαρή αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο. Ίσως πρέπει να θεσμοθετηθούν Περιφερειακοί Σχεδιασμοί Ανακύκλωσης, σε συνεργασία με τα ΣΕΔΑ. Ίσως πάλι όχι, αν τα ΣΕΔΑ δεν έχουν καμία όρεξη (σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις που βάζουν λεφτά) να δεσμευτούν σε επιχειρηματικά σχέδια πέραν όσων καταθέτουν στον ΕΟΕΣΔΑΠ.

Ίσως πρέπει να ξαναδούμε αν η ισορροπία που επιτυγχάνεται στην ανακύκλωση μεταξύ θεσμικών ρυθμίσεων - δημόσιας παρέμβασης και δυνάμεων της αγοράς είναι ικανοποιητική ή επαρκής.

Σε κάθε περίπτωση, θα άξιζε να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για αυτό το θέμα. Αλλά στη βάση της πραγματικότητας και του ρεαλισμού, στη βάση του συγκεκριμένου θεσμικού πλαισίου και της λειτουργίας των ΣΕΔΑ, με τις καλές και κακές εμπειρίες που έχουμε και όχι για τη δημιουργία εντυπώσεων. Στο επόμενο κομμάτι, θα συνεχίσω για το θέμα της ανακύκλωσης, αλλά μιλώντας πεισσότερο επί της ουσίας...