Με αφορμή τα ρεπορτάζ για τα σκουπίδια στο Γύθειο (βλ. ενδεικτικά http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=992811) νομίζω ότι αναδεικνύονται δύο ζητήματα με ευρύτερη διάσταση.
Το πρώτο: λέω συχνά στις ομιλίες μου ότι αν όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε υγειονομική ταφή των απορριμμάτων στον περιορισμένο χώρο της αυλής μας και μόνο, θα είμαστε οι πρωταθλητές της ανακύκλωσης και θα είχαμε βραβείο Νόμπελ στις τεχνικές εκτροπής των αποβλήτων από την ταφή. Νομίζω ότι αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως στο Γύθειο, από κάθε άποψη.
Από την άποψη της χωρικής κλίμακας του ανθρώπου, αλλά και των κοινωνιών προφανώς, επιβεβαιώνεται ότι όσο αδιάφορος μπορεί να είναι κάποιος για μια χωματερή όταν δεν τη βλέπει, δεν βιώνει τις επιπτώσεις της ή δεν ξέρει καν που είναι, τόσο απελπισμένος γίνεται όταν αυτή μεταφέρεται έστω και για λίγο δίπλα του.
Οι κάτοικοι και ο Δήμος του Γυθείου έχουν δίκιο που κινητοποιούνται τώρα, όμως αυτό που ζουν δεν είναι τίποτα άλλο από τις επιπτώσεις της χρόνιας ολιγωρίας και αδιαφορίας για το πρόβλημα των σκουπιδιών. Φοβούνται και δικαίως για τις επιπτώσεις των σκουπιδιών στη δημόσια υγεία και τα παιδιά τους τώρα, αλλά συστηματικά και εν ψυχρώ την υπονόμευαν δεκάδες χρόνια με τη βολή των χωματερών.
Όσοι Δήμοι και όσες τοπικές κοινωνίες μπεγλεράνε επί χρόνια το κομπολόι των ανεξέλγκτων χωματερών, πρέπει να γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή αυτό θα γίνει πνιγηρός βρόγχος. Και ότι τόσα χρόνια πετάγαν πίσω τους, θα το βρουν μπροστά τους, αν όχι αυτολί τα παιδιά τους σίγουρα.
Μαζί τους λοιπόν στον αγώνα για λύσεις σήμερα, αλλά οι ίδιοι φέρουν βαρύτατη ευθύνη για το σημερινό και αυριανό πρόβλημα και η κατανόηση και παραδοχή της ευθύνης είναι η πρώτη προϋπόθεση για ριζικές λύσεις.
Το δεύτερο ζήτημα ακολουθεί στην επόμενη ανάρτηση...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου