Διαπραγμάτευση τώρα στην Κερατέα!

Παρά το γεγονός ότι σήμερα δεν είναι δυνατό να γίνει καμία ουσιαστική συζήτηση για την ουσί του ΠΕΣΔΑ της Αττικής και το έργο που προγραμματίζεται στην Κερατέα, θεωρώ απαραίτητο να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, έτσι ώστε τα σχόλια που θα παραθέσω να γίνουν καλύτερα αντιληπτά.

Τα έργα του ΠΕΣΔΑ Αττικής θα έπρεπε ήδη να λειτουργούν για να μπορέσουμε να αποφύγουμε το όλο και πιο πιθανό έμφραγμα στη διαχείριση των απορριμμάτων. Και μάλιστα, τα έργα του ΠΕΣΔΑ δεν αρκούν, αν βάλει κάποιος τα νούμερα κάτω θα δει ότι επιπλέον απαιτείται σχεδόν τριπλασιασμός τής ανακύκλωσης που γίνεται στο λεκανοπέδιο για να διασφαλιστεί η επίτευξη ων ελάχιστων στόχων που θέτει η σχετική νομοθεσία. Στα πλαίσια αυτά, ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι η Νοτιοανατολική Αττική πρέπει να έχει τη δική της μονάδα ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων,περιλαμβανομένου και χώρου ταφής υπολειμμάτων, ότι πρέπει να σταματήσει πια η περιβαλλοντική ομηρεία της Δυτικής Αττικής που σήμερα υποδέχεται όλα τα απορρίμματα του λεκανοπεδίου.

Ξεκαθαρίζω ότι απόψεις όπως "κάθε Δήμος τη δική του διαχείριση" μας οδηγούν ολοταχώς στο ξανάνοιγμα των χωματερών, ενώ οι απόψεις περί μεταφοράς των απορριμμάτων εκτός Αττικής απλά μεταφέρουν το πρόβλημα αλλού, χωρίς να το αντιμετωπίζουν.

Πιστεύω επίσης ότι από υπό την προϋπόθεση ότι η τελεσίδικη απόφαση των δικαστηρίων θα επιτρέπει τη δημιουργία ολοκληρωμένης εγκατάστασης διαχείρισης απορριμμάτων στην Κερατέα, το έργο πρέπει να γίνει με τρόπο που πραγματικά να διασφαλίζει τις μέγιστες απαιτήσεις περιβαλλοντικής προστασίας.

Τέλος, δεσμεύομαι ότι στους αντιδρώντες θα προστεθώ και εγώ, εφόσον δεν υλοποιηθούν άμεσα τα αναγκαία έργα επεξεργασίας και μείνει μόνο ένας χώρος ταφής.

Ωστόσο όσα γίνονται σήμερα μας αναγκάζουν να συζητήσουμε και άλλες πλευρές, που ξεπερνούν την περιβαλλοντική ή χωροταξική διάσταση του θέματος. Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση στην οποία η σιωπή δεν είναι χρυσός και αυτό ισχύει για όλους αυτούς που αποφεύγουν να τοποθετηθούν επί του ζητήματος σήμερα, φοβούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί στον πιο καυτό δημόσιο διάλογο για το θέμα των απορριμμάτων.

Ας ξεκινήσω με τα προφανή: τα χημικά που εκτοξεύθηκαν και η αστυνομική βία που έζησαν οι κάτοικοι της Κερατέας και ιδιαίτερα η απρόκλητη και βάναυση επίθεση στο μπλόκο του Λαυρίου αποτελούν ντροπή για τη χώρα μας και κίνδυνο για αθώους πολίτες.

Και πρέπει να είναι σαφές ότι ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του σχετικά με το αν οι αντιδρώντες έχουν δίκιο, αλλά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ανοχής για περιστατικά σαν και αυτό στο μπλόκο του Λαυρίου.

Όπως ακριβώς ισχύει για κάθε παράνομη πράξη βίας, οι ένοχοι πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, πολύ περισσότερο που είναι αστυνομικοί! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για αυτούς που με νταηλίκια καίνε μηχανήματα καταμεσής του δρόμου, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσουν επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων και καταιγισμό χημικών...

Φαίνεται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ελληνική αστυνομία καταφέρνει το αδιανόητο: να είναι απολύτως απούσα σε κάθε προληπτική δράση, όπως το να μην κλείσει η Λαυρίου με μπάζα ή να μην καούν τα μηχανήματα και πανταχού παρούσα όταν πρόκειται για καταστολή.

Πραγματικά πιστεύω ότι ο ρόλος της αστυνομίας στη μέχρι σήμερα εξέλιξη είναι τουλάχιστον περίεργος. Σε κάθε περίπτωση, ένα βαθύ κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα είναι αδύνατο να επιλυθεί με αστυνομικά μέτρα.

Η κυβέρνηση, ζαλισμένη από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, φέρει σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Πάνω από 100 ημέρες αντιπαράθεσης είναι πάρα πολλές και δημιουργούν πολιτικά δεδομένα, ακόμα και αν περνάνε σε κενό δράσης. Μια προσπάθεια διαλόγου σταμάτησε πριν καλά – καλά ξεκινήσει επειδή κάποιοι φρόντισαν να κάψουν τα μηχανήματα των εργολάβων για να δυναμιτίσουν το διάλογο, ενώ πολλές άκαρπες επαφές συντηρούν απλά διαύλους επικοινωνίας. Οι γενικότερες παθογένειες του κυβερνητικού σχήματος και η απουσία συντονισμού ολοκληρώνουν την εικόνα και δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας εφόσον το σχετικό έργο δεν εντάσσεται στο μνημόνιο (άρα δεν είναι πρώτη προτεραιότητα).

Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις είδαν «φως εύκολης και ανέξοδης αντιπολίτευσης» και μπήκαν. Έτσι κόμματα και πολιτευτές που δεν έχουν κάνει ποτέ μία δήλωση ή μια κινητοποίηση για να κλείσουν οι χωματερές (οι οποίες μάλλον ξανάνοιξαν στην περιοχή) εξαντλούν τα αγωνιστικά τους αποθέματα για να μην υλοποιηθεί ένα σημαντικό περιβαλλοντικό έργο! Με την ευκαιρία, ξεσηκώνονται και κάποιοι κάτοικοι της Ραφήνας για να μη γίνει ούτε ο τόσο αναγκαίος βιολογικός καθαρισμός. Όσοι δεν καταλαβαίνουν που οδηγεί η πολιτική μυωπία, ας πάρουν μια μυρωδιά από το μέλλον.

Φαίνεται όμως ότι και από τη μεριά κάποιων εκ των αντιδρώντων γίνονται συστηματικές προσπάθειες να συντηρείται ένα κλίμα σύγκρουσης με μολότωφ και δακρυγόνα, να μην πέσει καμιά γέφυρα διαλόγου στην τάφρο που επί σχεδόν δέκα χρόνια κάποιοι συστηματικά ανοίγουν, να πέφτει λάδι στη φωτιά κάθε φορά που εμφανίζεται μια έστω αμυδρή δυνατότητα αποκλιμάκωσης και έναρξης διαλόγου.

Έτσι τις τελευταίες μέρες έχουμε μια νέα εξέλιξη. Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, συντηρώντας τον «ανταρτοπόλεμο» κατάφεραν να ξεσηκώσουν όλο το συντηρητικό ιερατείο της κοινωνίας μας που ζητάει τώρα επιβολή του νόμου. Και έτσι, κάθε πραγματική συζήτηση για το έργο θα υποκατασταθεί από το ερώτημα αν στην Κερατέα εφαρμόζεται ο νόμος ή όχι. Βούτυρο στο ψωμί της αστυνομικής βίας δηλαδή!

Όσοι εκ των αντιδρώντων υποδαύλισαν ή επέτρεψαν μια τέτοια εξέλιξη, σε όποιο κοινωνικό ή πολιτικό χώρο κι αν βρίσκονται, επωμίζονται μεγάλο μέρος της ευθύνης για ότι συμβεί εφεξής.

Ακόμα και έτσι όμως, είμαι πεισμένος ότι δεν υπάρχει αδιέξοδο στην Κερατέα, αλλά ένα μεγάλο φάσμα εναλλακτικών λύσεων που μπορούν και πρέπει να μπουν επί τάπητος. Οι δύο πλευρές δεν έχουν άλλη επιλογή από τη διαπραγμάτευση και όσο περνάει ο χρόνος αυτό θα γίνεται όλο και πιο φανερό αλλά και πιο δύσκολο! Απαιτούνται πρωτοβουλίες διαπραγμάτευσης και διαλόγου τώρα!