Μια νέα αρχή - 25/4/2010

Έχω δεχτεί πολλά τηλεφωνήματα το τελευταίο διάστημα τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μου θέτουν το ακόλουθο ερώτημα: γιατί άραγε δεν γράφω τόσο τακτικά στο blog μου πλέον? Η αλήθεια είναι ότι έχω να γράψω σχεδόν 3 μήνες. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτούς τους τρεις μήνες θα μπορούσα να γράφω 3-4 κομμάτια την ημέρα, μιας και ήταν μήνες συμπυκνωμένου ιστορικού χρόνου, με μεγάλη ταχύτητα στις εξελίξεις και γεγονότα που θα τα θυμόμαστε ως σημεία καμπής της ιστορίας.

Είναι όμως αλήθεια ότι σε αυτούς τους τρεις μήνες βίωσα και ακόμα βιώνω το «σοκ και δέος» που σχεδόν όλοι μας νιώθουμε μπροστά σε όσα γίνονται. Αν η τακτική των κυβερνώντων ήταν αυτή ακριβώς, να μας προκαλέσουν «σοκ και δέος» τα έχουν καταφέρει.

Είναι ακόμα αλήθεια ότι η αίσθηση πως το μέλλον έρχεται σαν οδοστρωτήρας καταπάνω σου, χωρίς να έχεις κάποια σοβαρή δυνατότητα να αντιδράσεις, παγώνει κάθε δημιουργική διάθεση και κάθε εποικοδομητική δραστηριότητα. Κι αυτό γιατί το ένστικτο της επιβίωσης γίνεται κυρίαρχο και σκεπάζει σαν μαύρο πέπλο κάθε άλλη δυνατότητα εξέλιξης και δημιουργικής παρέμβασης, από τις εκατοντάδες που έτσι κι αλλιώς ανοίγονται κάθε στιγμή μπροστά μας.

Τους τελευταίους μήνες η καθημερινότητα μου έχει γίνει μια ατέλειωτη μάχη για τα αυτονόητα. Και είναι τόσο κουραστικό και μίζερο να κολυμπάς στα στάσιμα νερά μιας χώρας και ενός δημόσιου τομέα που φοβάται κάθε αλλαγή και τρέμει στην ιδέα του ρίσκου…

Όλα όμως έχουν ένα τέλος και κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή. Έτσι ακριβώς είναι η Κυριακή 25 Απριλίου για μένα. Τέλος στο πάγωμα και το «σοκ και δέος» - Αρχή για μια νέα πορεία στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται. Πιο δύσκολη, από κάθε άποψη, αλλά και πιο γόνιμη αφού η κρίση είναι το βασίλειο της δημιουργίας, όπως περίπου έλεγε ο Μαρξ.

Χρειαζόμαστε όλοι μια νέα αρχή δημιουργικής σκέψης και παρέμβασης, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε στα σοβαρά να κυριαρχήσουν τα ταπεινότερα ανθρώπινα ένστικτα και ο κοινωνικός κανιβαλλισμός. Κινδυνεύουμε ο πολιτικός αμοραλισμός και ο τόσο βαρετός αυτισμός των πολιτικών πάνελ να ενσωματωθούν στον όρκο που δίνουν οι βουλευτές όταν εκλέγονται. Χρειάζεται να μιλήσουμε περισσότερο, να φωνάξουμε και κυρίως να δράσουμε αναδεικνύοντας ότι σε κάθε μονόδρομο υπάρχουν δεκάδες παρακάμψεις και διασταυρώσεις. Χρειάζεται να ακουστεί ότι η κρίση μπορεί και πρέπει να είναι ταφόπετρα για παλιές συνήθειες και νοοτροπίες, μπορεί όμως και να συνθλίψει κάθε προσπάθεια ανανέωσης αυτής της τόσο βαλτωμένης χώρας.

Δεν μπορεί κανείς να δώσει εγγύηση για το τι ακριβώς θα γίνει αν οι άνθρωποι που σιωπούν από φόβο και δέος αποφασίσουν να μιλήσουν, δημιουργώντας μια νέα κοινωνική και πολιτική Βαβέλ που με το χρόνο θα καταλήξει σε νέα μοτίβα συνεννόησης. Μπορούμε όμως με ακρίβεια να προβλέψουμε ότι αν δε γίνει κάτι τέτοιο, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα.

Άλλωστε νομίζω ότι με όλα όσα γίνονται γύρω μας, ο Σίσσυφος πρέπει να γίνει εθνικό σύμβολο: μόλις τώρα η πέτρα κύλησε πίσω και το βασανιστικό σπρώξιμο αρχίζει πάλι.
Ας ξεκινήσουμε πιάνοντας ξανά ο καθένας το δικό βράχο και ας ξανασκεφτούμε που ακριβώς θέλουμε να τον πάμε. Αν μη τι άλλο, το χρωστάμε όλοι σε όλους αλλά και ο καθένας στον άλλο.

Θα σας παρακαλούσα αν το παραπάνω κείμενο σας αφήνει μια νότα αισιοδοξίας να το κυκλοφορήσετε – η αισιοδοξία είναι άκρως μεταδοτική, όπως ακριβώς και η κατάθλιψη…