Προσφυγιά 2010

Με το μυαλό θολωμένο από τα καταιγιστικά πυρά της τηλεοπτικής ενημερωτικής πυροβολαρχίας…

Άναυδοι από την ταχύτητα και σοκαρισμένοι από το βάθος των σαρωτικών αλλαγών που γίνονται…

Έντρομοι από την κατάρρευση - κατάργηση των αξόνων αναφοράς της ζωής τους…

Αηδιασμένοι από τη μπόχα που ξεπηδάει από τους κοινοβουλευτικούς κάδους αχρήστων εκπροσώπων…

Εξοργισμένοι με την «τρόικα» ΔΝΤ - ΕΕ αλλά και με το κυβερνητικό κάρο…

Θυμωμένοι όσο δεν πάει με τους υπουργούς που κλαίγονται και τους αντιπολιτευτικούς κομματάρχες που χαίρονται…

Έξαλλοι με τις τράπεζες και την καθημερινή νόμιμη καταλήστευση…

Φοβισμένοι, ανασφαλείς, τρομαγμένοι, μόνοι μέσα στο πλήθος, κοιτάζουν να πορευτούν σε άγνωστα μονοπάτια προς άγνωστη κατεύθυνση. Κι αναζητούν μάταια κάποιον που να ξέρει το δρόμο ή έστω να μπορεί να τους πει προς τα πού πάει σε γενικές γραμμές, κάποιον που να μπορούν, έστω και λίγο, να εμπιστευτούν και να πιστέψουν.

Αλλά μεσίες δεν υπάρχουν πια, ούτε ο τόσο χρήσιμος «από μηχανής θεός» θα αποσοβήσει την τραγωδία που ήδη ξεκίνησε. Τα «γιουχα» των θεατών δεν φτάνουν για να σταματήσει η παράσταση. Οι αρχαίες ντουντούκες του χορού βροντοφωνάζουν το κενό που όλοι ξέρουν, μήπως και καλυφθεί από το θόρυβο. Η Ιφιγένεια δεν θα θυσιαστεί για το αγαθό - το κοινό (καλό) θα θυσιαστεί για τους αργυραμοιβούς.

Και όσοι χάρηκαν που μπήκαν χωρίς εισιτήριο θα διαπιστώσουν ότι «η είσοδος είναι δωρεάν, η έξοδος όχι». Κι όσοι νομίζουν ότι η μπόρα δε θα τους βρέξει, να θυμούνται ότι οι ομπρέλες είναι ανίσχυρες μπροστά στα μπουρίνια.

Κι όλοι μαζί, μια προσφυγιά του 2010, μια πορεία μπουλουκιών προς μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω τις μέχρι σήμερα εστίες και αναζητώντας νέες φιλόξενες γειτονιές να ξαναχτίσουμε σπίτια. Κουβαλώντας τα πιο πολύτιμα και τα πιο απαραίτητα. Προσέχοντας να μην μας κλέψουν το βράδυ. Προσέχοντας να μη χαθούμε στο δρόμο. Τυλίγοντας προσεκτικά τις απώλειες στα φύλλα της καρδιάς.

Χέρι – χέρι κι από κοντά. Και καλό δρόμο σε όλους μας…