Ακόμα κι αν κάποιος είχε αμφιβολίες, οι πρόσφατες ανακοινώσεις σχετικά με τα μέτρα που συνοδεύουν το μνημόνιο της Κύπρου επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ (όπως τη νομίζαμε) έχει τελειώσει οριστικά. Με τα διαδοχικά μνημόνια σε όλες τις χώρες του Νότου και τις γερμανικές (και όχι μόνο ) χειροπέδες να σφίγγουν όλο και περισσότερο, το ερώτημα σχετικά με το μέλλον της Ελλάδας επανέρχεται και κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει.
Υπάρχει κάποιο μέλλον εντός της Ευρωζώνης για τους εργαζόμενους ή η Ευρωζώνη ανήκει αποκλειστικά στις τράπεζες;
Ως που θα φτάσει ο γερμανικός οδοστρωτήρας και ποιος μπορεί να τον σταματήσει;
Μπορούμε να αναζητήσουμε δρόμο εκτός ευρώ ή είναι χαμένη εξ´ αρχής υπόθεση; Κι αν είναι έτσι, μήπως η παθητική αναμονή εξελίξεων απλώς παρατείνει τον επιθανάτιο ρόγχο της κοινωνίας μας, όπως ακριβώς εκφράζεται τα τελευταία τρία χρόνια;
Και ποια προετοιμασία έχει γίνει, απο οποιονδήποτε φορέα, για την μετά ευρώ εποχή; Που είναι το εναλλακτικό σχέδιο επάρκειας τροφίμων και καυσίμων, το σχέδιο έκτακτης ανάγκης για τα σχολεία κακά τα νοσοκομεία; Και ποιοι θα στηρίξουν τον ελληνικό λαό για να σταθεί όρθιος, σε πολιτικό και κοινωνικο επίπεδο;
Και τέλος, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε, από μηδενική βάση, το σύνολο των στρατηγικών επιλογών της χώρας, τώρα που όλα καταρρέουν και έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε;
Δεν έχω απαντήσεις έτοιμες, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Η χώρα πρέπει και θα ξαναχτιστεί εκ βάθρων, το ερώτημα είναι αν αυτό θα γίνει με τα ίδια σαθρά θεμέλια και τα φθαρμένα υλικά της κατεδάφισης ή αν θα ξανασχεδιάσουμε ένα καλύτερο κοινό μέλλον, με νέα θεμέλια και νέα υλικά. Και να σας πω την αλήθεια, σε αυτή την περίπτωση, δεν είμαι υπέρ της ανακύκλωσης.
Υπάρχει κάποιο μέλλον εντός της Ευρωζώνης για τους εργαζόμενους ή η Ευρωζώνη ανήκει αποκλειστικά στις τράπεζες;
Ως που θα φτάσει ο γερμανικός οδοστρωτήρας και ποιος μπορεί να τον σταματήσει;
Μπορούμε να αναζητήσουμε δρόμο εκτός ευρώ ή είναι χαμένη εξ´ αρχής υπόθεση; Κι αν είναι έτσι, μήπως η παθητική αναμονή εξελίξεων απλώς παρατείνει τον επιθανάτιο ρόγχο της κοινωνίας μας, όπως ακριβώς εκφράζεται τα τελευταία τρία χρόνια;
Και ποια προετοιμασία έχει γίνει, απο οποιονδήποτε φορέα, για την μετά ευρώ εποχή; Που είναι το εναλλακτικό σχέδιο επάρκειας τροφίμων και καυσίμων, το σχέδιο έκτακτης ανάγκης για τα σχολεία κακά τα νοσοκομεία; Και ποιοι θα στηρίξουν τον ελληνικό λαό για να σταθεί όρθιος, σε πολιτικό και κοινωνικο επίπεδο;
Και τέλος, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε, από μηδενική βάση, το σύνολο των στρατηγικών επιλογών της χώρας, τώρα που όλα καταρρέουν και έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε;
Δεν έχω απαντήσεις έτοιμες, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Η χώρα πρέπει και θα ξαναχτιστεί εκ βάθρων, το ερώτημα είναι αν αυτό θα γίνει με τα ίδια σαθρά θεμέλια και τα φθαρμένα υλικά της κατεδάφισης ή αν θα ξανασχεδιάσουμε ένα καλύτερο κοινό μέλλον, με νέα θεμέλια και νέα υλικά. Και να σας πω την αλήθεια, σε αυτή την περίπτωση, δεν είμαι υπέρ της ανακύκλωσης.
Αναρτήσεις
